SuSmaYı öĞReNiYoR Bu YüReK

Yine bir gece ve yine baş başayım kendimle, işte yine seni bulup kaybettiğim yerdeyim. İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor; ya seni içime gömmeli ya da artık içimden söküp atmalıyım. Ama her ne olursa olsun susmalıyım. Hangisi daha zor, hangisi daha acı? Gerçekten gitmeli miydin, yoksa yanımda kalıp savaşmalı mıydın?... Bir yol arıyorum kendime, bulduğum tüm yollarsa sana çıkıyor… Kapanmalı artık gözlerim. Sonsuz bir karanlıkta tek başıma yürümeye devam etmeliyim uçsuz bucaksız yollarda... Yürümeliyim ardıma bile bakmadan, yürümeliyim parçalayarak uğrunda ölebileceğim değerleri ve sevgileri, yok ederek yaşadığım tüm zamanları... Nasılda acımasız zaman. Nasıl da yüceltmiştim seni gözümde. Tutup kendi ellerimle koymuştum en yükseğe, sonra keyifle izlemiştim yüceliğini. Ama yine ben bitirmeliyim. Tutup kollarından indirmeliyim olduğun yerden. Ya da seni ölene kadar yaşatmalıyım taş kalpli dediğin yüreğimde..... Ne kadar zor bir karar Hiç bu kadar zorlanmamıştı zonkluyan beynim.. Bir yanım: "Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek", derken, bir yanım sakin, sessiz... Zaman geçiyor, yüreğim acıyor. Kapanmıyor yaralarım.. Tükenirken ben, aklımda bir tek sen varsın... Görüyor musun, yine konuşuyorum ama sessizce.... Susmayı öğreniyor yüreğim.. Ama ben kararımı verdim... Seninle olduğum zamanları düşünmek bile bana mutlulukların en büyüğünü yaşatıyor.. Seni ne çok seviyormuşum...Söküp atamıyorum düşüncelerimden

her hic

gözlerim kapaliydi. birseyler duyuyordum ama gözlerimi daha acmakta zorlaniyordum. merakim vardi. ne duyuyorum ben diye ama, sadece gücüm yoktu, uyanmaya... duydugum sey neydi? birazcik zaman gectikten sonra kuslarin ötügünü farkettim. duyduklarim onlarmiydi? pencerem acikti ondan duymusum galiba. bir rüzgar esti yüzüme dogru oksar gibi. ve sonunda gözlerimi acabildim. yerdeyim ve basimin cok agridigini farkettim. sanki hislerim kaybolmustu bir an. cevrim disi gibi gözüktüm gibi. uyandigimdada sanki herseyi hisseder gibi oldum. birden biri her sey üstüme gelmisti sanki. gerisini hatirlamiyorum. hatirlamak icin zorluyorum kendimi, ama nafile. aklima gelmiyor hicbisey. yigilmisim yere, sebebsiz gibi. dagilmis bütün duygularim, gözlerden akar olmus. rüzgar esince kurutmus, ama yinede nemi kalmis sanki yüzümde. anladimki ölümün provasini yapmisim. ama ölmedim. hatirlamiyorum bile oldugunu, ozaman anilik birsey oldugunu yine yine defalarca oldugu gibi, yine ögrenmis oldum. aniden kaybederiz. istemeden, birsey yapamadan. hicbiseye dokunamadan, destegi alamadan yigiliriz yere. neyin son damlasini yasamisim ben? neydi benim bedenimin artik kaldiramadigi sey? sebeb neydi bilemiyorumki...

biliyoru..ki

biliyorumki hiçkimse tutamayacak yüreğimi uzanamayacak hiç kimsenin elleri kimsesiz tarafıma insanlar gelecek insanlar geçecek gözlerimin önünden kısa hayat hikayeleri dolduracak ceplerimi içimden gökyüzü geçerken usulca peşimde hep bir yalnızlık sürüsüyle yırtılacak eteklerim koşmayı bırakacağım elbet birgün dizlerimin kanıda dinecek yüreğimle beraber alışacağım bende hiçliğe biliyorum yüreğimin ne kadar yükseldiğini ve kimsenin ona yetemeyeceğini...