her hic

gözlerim kapaliydi. birseyler duyuyordum ama gözlerimi daha acmakta zorlaniyordum. merakim vardi. ne duyuyorum ben diye ama, sadece gücüm yoktu, uyanmaya... duydugum sey neydi? birazcik zaman gectikten sonra kuslarin ötügünü farkettim. duyduklarim onlarmiydi? pencerem acikti ondan duymusum galiba. bir rüzgar esti yüzüme dogru oksar gibi. ve sonunda gözlerimi acabildim. yerdeyim ve basimin cok agridigini farkettim. sanki hislerim kaybolmustu bir an. cevrim disi gibi gözüktüm gibi. uyandigimdada sanki herseyi hisseder gibi oldum. birden biri her sey üstüme gelmisti sanki. gerisini hatirlamiyorum. hatirlamak icin zorluyorum kendimi, ama nafile. aklima gelmiyor hicbisey. yigilmisim yere, sebebsiz gibi. dagilmis bütün duygularim, gözlerden akar olmus. rüzgar esince kurutmus, ama yinede nemi kalmis sanki yüzümde. anladimki ölümün provasini yapmisim. ama ölmedim. hatirlamiyorum bile oldugunu, ozaman anilik birsey oldugunu yine yine defalarca oldugu gibi, yine ögrenmis oldum. aniden kaybederiz. istemeden, birsey yapamadan. hicbiseye dokunamadan, destegi alamadan yigiliriz yere. neyin son damlasini yasamisim ben? neydi benim bedenimin artik kaldiramadigi sey? sebeb neydi bilemiyorumki...